არ ვიცი, ასე რამ შემაყვარა!
ყველა ხევსური და ყველა სვანი, ქართველი ქალი თვალებმაყვალა, ჩემი თბილისი და ფიროსმანი, არ ვიცი ასე რამ შემაყვარა. მოკვდა თუ არა,ყველამ აცხონა, ცოცხალი არვინ არ მიიკარა, მე ფიროსმანის ქუჩაზე ვცხოვრობ და ყოველ დილით ვხვდები ნიკალას. ძილგატეხილი და არეული ჭიქა არაყით გაიხსნის მადას, მერე შეკრთება,ვით მთვარეული და ორთაჭალის ლამაზებს ხატავს. ქართული ზეცა,ქათული ზვარი, მტკვარი მღვრიე და მტკვარი ანკარა, ჩემი თბილისი და ფიროსმანი, არ ვიცი,ასე რამ შემაყვარა.
გალაკტიონს
საქართველოში შენს გარდა მგოსანს დღეს ქების შაირს არ ვეტყვი, არა, შენა ხარ ლექსის მეორედ მოსვლა, და, რომ არ გითხრა, ივარგებს განა?! ხან ამაყი ხარ, გულანათრთოლი, ხან კი ბავშვივით ხარ დარცხვენილი, ხან მოცახცახე ვერხვის ფოთოლი, – შემოდგომისას ძირს დაცვენილი. რით გაგაკვირვო? რით გაქო? ბოლოს, ერთს გეტყვი მარტო შეგირდი შენი: ჩვენში მგოსანი შენა ხარ მხოლოდ, რომ სიცოცხლე და ლექსები გშვენის!
No comments:
Post a Comment